Boekrecencie De oppas – Jet van Vuuren

Kim is de vaste oppas van Max en Suze. Toch is Kim allesbehalve geschikt als oppas: ze houdt niet van kinderen, rookt liever een joint, of vrijt met Anton de buurman, echtgenoot van de bedlegerige, kinderloze Dorien.

Als op zekere dag de kleine Suze verdwijnt en niet veel later haar dode lichaampje bij de oppas in de tuin wordt teruggevonden, wijst alles erop dat Kim de dader is.
Kim beweert dat ze het niet gedaan heeft, Max bevestigt dat, niemand gelooft hen.

Wie vertelt de waarheid en wie is de echte moordenaar?

Dertien jaar later proberen Kim en Max alsnog hun gelijk te halen. Want wraak is zoet. Totdat het lot zich tegen je keert…

Samenvatting

Kim komt na dertien jaar eindelijk vrij uit de gevangenis waar zij “onschuldig “heeft gezeten voor een moord op een meisje genaamd Suze. Zij wil wraak om wat haar is overkomen en dat wil Max, de broer van Suze ook. Hij is inmiddels volwassen en denkt te weten wie de moord op zijn zusje op zijn of haar geweten heeft.

Als op een avond Anton “even” iets uit de auto gaat pakken en niet meer terugkomt besluit Dorien de politie in te schakelen. Waarna je de levensverhalen volgt van Dorien, die aan huis gekluisterd is door haar spierziekte, Anton, die zijn gevoelens van Dorien begint kwijt te raken doordat Dorien niet met haar gevoelens om kan gaan doordat ze samen en kindje zijn verloren en hij bij haar blijft uit schuldgevoel, Max die niet door Dorien herkend wordt omdat hij nu een volwassen jongen is en zich in het leven van Dorien onmisbaar maakt, en Kim die besluiten maakt uit pure wanhoop.

Kim vindt het ontzettend moeilijk om haar leven weer op te pakken na haar gevangenisstraf waarbij ze vervroegd is vrijgelaten. Het leven is voor haar ontzettend veranderd en toch keert ze terug naar het huis waar het allemaal is gebeurd. En dan op een dag ziet zij Anton en weet ze wat haar te doen staat. Het enige was zij wil is wraak.

Wat vind ik van de Oppas?

Het verhaal begint heel spannend: op een begraafplaats.

“Langs de kale, spookachtige bomen van de begraafplaats haastte zich een donkere schim. En terwijl de herfstwind aan zijn capuchon rukte, gutste de regen erlangs. Hijgend wierp hij een blik over zijn schouder. Was er echt niemand die hem volgde?”

Waarna het verhaal overgaat in de levensverhalen van Dorien, Anton, Max en Kim. Zowel in heden als flashbacks uit het verleden. De karakters zijn goed uitgelicht wat ik zelf heel prettig vind om goed in het verhaal te komen en vooral te blijven. Maar je kan hierin ook doorschieten en vind ik dat het verhaal op de helft iets te langdradig word. Dat komt omdat het verhaal van Dorien, haar ziekte en kookkunsten, op een gegeven moment te lang duurt in mijn beleving. Mijn gedachte dreef er van weg en kon ik alleen nog maar hopen dat ik snel zou gaan lezen wat er met Anton is gebeurd en wat Kim gaat besluiten te doen aan haar wraakgevoelens.

Maar dan herpakt het verhaal zich en krijg je de feiten te lezen waar ik op dat moment ook echt de behoefte aan had.